[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tymczasem starucha przechwalała się dalej:
- Zdawało jej się, że mnie przechytrzy, ale mnie nie tak łatwo wywieść w pole. Ukarałam
ją tak, jak na to zasłużyła.
- Co jej zrobiłaś, wstrętna wiedz
mo?! - zagrzmiał Ormund. Inga była zdumiona, że tak
świetnie potrafi udawać.
- Z początku chciałam jej tylko dać nauczkę, żeby nie wtykała nosa w nie swoje sprawy,
bo czy taka smarkula mogłaby mnie przestraszyć? Posmarowałam skaleczenie na jej
policzku specjalną maścią, dzięki czemu dzisiejszą noc zapamięta na całe życie. Ale
potem jeden z tych moich głupców chlapnął, gdzie cię uwięziliśmy. Wtedy się
zdenerwowałam i odpowiednio ją nakarmiłam.. Jeśli się spodziewasz, że sprowadzi
pomoc, to siÄ™ zawiedziesz.
Kiedy starucha mówiła o maści, Inga wzdrygnęła się. Chciała szybko zetrzeć ją z
policzka, ale Ormund trzymał jej dłonie w żelaznym uścisku. Serce waliło dziewczynie tak
mocno, że obawiała się, iż wiedz
ma je usłyszy.
Ormund tymczasem udawał zrozpaczonego.
- Jak mogłaś uczynić coś takiego mojej podopiecznej! To prawda, że mam z nią same
kłopoty, ale mimo to jestem do niej przywiązany. Spoglądała na mnie z cielęcym
uwielbieniem, kiedy wycinałem w pień wrogów!
Inga uszczypnęła go.
Ormund z największą powagą ciągnął dalej:
- Nawet nie wiesz, jaki mi sprawiasz ból!
O czym on mówi, zastanowiła się Inga. O uszczypnięciu?
- Jest tak, jak ci mówiłam - zarechotała starucha. - Zjedz teraz, a potem możesz się
pomodlić. Ciekawe, czy ten twój krzyż cię uratuje!
Z szyderczym śmiechem zniknęła za drzwiami.
Inga pospiesznie starła z twarzy maść.
114
- A jeśli trucizna już dostała się do krwi? - mówiła niespokojna. - Co się ze mną stanie,
Ormundzie?
- Nie wiem, ale myślę, że to nie zagraża życiu. Rozwiąż mnie do końca, bo już dość mam
leżenia.
Dziewczyna zdjęła rzemienie z jego nadgarstków. Zauważyła ślady wskazujące na to, że
sam starał się uwolnić, i wcale jej to nie zdziwiło.
- Mimo że przed chwilą mnie obraziłeś, Ormundzie, cieszę się, że cię widzę. Wiele
miesięcy minęło od naszego rozstania i strasznie się za tobą stęskniłam. Naprawdę
uważasz, że patrzę na ciebie z cielęcym uwielbieniem, kiedy zabijasz ludzi?
- Coś ty, chciałem się z tobą trochę podrażnić, tymczasem tak mnie uszczypnęłaś, że
ledwo wytrzymałem, by nie krzyknąć!
- Myślisz, że mi było wygodnie? Ten twój pancerz jest strasznie zimny i uwiera.
- Ingo - Ormund spojrzał jej prosto w oczy.
- Tak?
- Czy staÅ‚o siÄ™ tak, jak mówiÅ‚em, gdy siÄ™ rozstawaliÅ›my? PrzywykÅ‚aÅ› do Torbjörna
Erikssona?
Zamarła na moment, ale w końcu rzekła:
- Tak. Stało się, jak powiedziałeś.
Lekkie drżenie dłoni, napięte mięśnie, to była jego jedyna reakcja.
- To dobrze - rzekł lekko. - Znaczy, że pomogły ci te miesiące. Zresztą mnie także.
Cieszę się z twego powodu, Ingo. Bolało mnie, że niewinna istota cierpi dlatego, że
jestem krzyżowcem. To najlepsze, co mogło się stać.
Inga poczuła, że ogarnia ją smutek.
115
ROZDZIAA
XXVII
- Bałem się, że nie zdołam utrzymać się na nogach - powiedział Ormund, prostując kości.
Inga złapała się za głowę:
- Całkiem zapomniałam, po co wyruszyłam w tę szaleńczą drogę. Powiedz, jak twoje
kolano? Pewnie podczas walki w lesie też zostałeś ranny?
- Nie, nie było tak z
le - uśmiechnął się. - Mieli mnie pojmać żywego, więc uważali, by nie
zrobić mi krzywdy. Powalili mnie na ziemię jednym ciosem i związali. Ropiejące kolano
wygoiła swoimi maściami wiedz
ma.
Maści... Na twarzy Ormunda pojawił się wyraz zamyślenia.
Teraz już wiedział, co czeka dziewczynę. Dobrze, że jest silna i rozsądna, więc poradzi
sobie i zrozumie. Z ciepłym uśmiechem popatrzył na swą podopieczną, która chodziła po
szopie, starajÄ…c siÄ™ znalez
ć jakąś możliwość ucieczki. Uczucia, jakie żywił wobec Ingi,
trudno było wyrazić słowami. Bał się, że dziewczyna dostrzeże je w jego oczach i
niewłaściwie zrozumie.
Niewłaściwie... czyżby? Otrząsnął się z tych niepokojących myśli i wstał, by pomóc
Indze.
- Drzwi nie uda nam się wyważyć, to pewne. Myślę jednak, że już są po kolacji.
- To znaczy, że zasnęli jak susły - roześmiała się Inga. - Jeśli tak, to uciekniemy i
odnajdziemy Kalva. Domyślam się, że już się mocno niecierpliwi.
- O ile nie spadł z konia - wszedł jej w słowo Ormund. - Wiesz, wydaje mi się, że najlepiej
będzie, jeśli wymkniemy się tą samą drogą, którą się tu zjawiłaś. Chodz
, pomożesz mi
przesunąć ławę.
Wspólnymi siłami ustawili znalezione rupiecie jeden na drugim. Kiedy Ormund na nie
wszedł, sięgnął dymnika. Najpierw podsadził Ingę, a potem sam podciągnął się w górę.
Upewniwszy się, że chata pogrążona jest w ciszy, oboje zsunęli się po pochyłym dachu.
Ormund zeskoczył na ziemię pierwszy i wystawił ręce, by pomóc Indze. Kiedy
dziewczyna znalazła się w jego mocnych ramionach, nie zdołała powstrzymać
westchnienia.
- Uderzyłaś się? - zapytał cicho.
- Nie, nic mi się nie stało - wymamrotała zawstydzona i otrzepała ubranie.
116
Kiedy wreszcie dotarli do zagajnika, zastali Kalva leżącego w trawie. Koń pasł się
nieopodal.
- Zastanawiałem się już, czy nie ruszyć szturmem na tę twierdzę - zażartował. - A więc
Inga zdołała cię uwolnić, Ormundzie. Zastanawiam się, co by się stało, gdyby to
dziewczę postanowiło dostać się do piekła.
- Pewnie by sobie poradziła - odparł oschle Ormund. [ Pobierz całość w formacie PDF ]