[ Pobierz całość w formacie PDF ]

5
- Powód tego jest prosty - odpowiedział Darek. - Każdy z nas działa
poprzez pryzmat swoich uczuć i emocji. Jeśli potrafimy nimi odpowiednio
sterować, to możemy wtedy dużo lepiej sterować całym swoim życiem,
tak osobistym jak i zawodowym.
- Ok. Na razie brzmi to logicznie.
- Dobrze. Na inteligencję emocjonalną składa się wiele elementów.
Jednym z nich jest świadomość aktualnie ogarniających nas emocji. Jest
to szczególnie ważne, gdy są to emocje negatywne. I tu może posłużę
się przykładem z własnego życia. Jakiś czas temu, przechodząc przez
ulicę, miałem dosyć nieprzyjemną przygodę. Przechodziłem na pasach,
gdy z bocznej drogi wyjechał samochód. Jego kierowca zwracając
uwagę na to, czy z głównej drogi nic nie jedzie, odwrócił głowę do tyłu,
zupełnie nie zwracając uwagi na to, co dzieje się przed nim. W efekcie w
ogóle mnie nie zauważył.
Zauważył za to, że jednak zbliża się do niego jakiś samochód, więc
dodał mocno gazu, aby jak najszybciej znalez
ć się na głównej drodze.
Tylko, że na jego drodze stałem ja (a właściwie szedłem). Przed
zderzeniem uchroniło mnie to, że instynktownie zrobiłem dwa bardzo
szybkie kroki do przodu. W efekcie bok samochodu minął mnie o kilka
centymetrów.
Wszystko to stało się w ciągu sekundy. Jednak to wystarczyło, aby
wzbudzić we mnie najróżniejszych emocji - od strachu po wściekłość.
Pamiętam nawet, że niez
le wtedy zakląłem. Czułem też skok adrenaliny.
I w tym momencie zdałem sobie sprawę z tych wszystkich emocji.
I to pozwoliło mi przejść do kolejnego ważnego elementu inteligencji
emocjonalnej - wzięcia na siebie odpowiedzialności za swoje emocje.
Mogłem wtedy zdecydować, że albo nadal będę w tych negatywnych
emocjach, że zacznę złorzeczyć na kierowcę, albo przyjmę postawę, iż
przecież kierowca nie zrobił tego specjalnie i w końcu nic mi się nie
stało. Zdecydowałem się na to drugie rozwiązanie.
5
Te rozważania w mojej głowie trwały dosłownie moment. Gdy
wszedłem na chodnik moje negatywne emocje były już znacznie
stonowane. A po kilku krokach zupełnie mnie opuściły.
Zamiast nich pojawiły się emocje pozytywne - wdzięczność dla siebie
samego, że udało mi się odpowiednio szybko zareagować na
niebezpieczeństwo oraz satysfakcja, że udało mi się szybko zapanować
nad negatywnymi emocjami.
- Z
wietny przykład - skomentował Mistrz i dodał. - Inteligencja
emocjonalna, ucząc nas panowania nad własnymi emocjami, daje nam
możliwość decydowania w jakich emocjach pragniemy być w każdym
momencie.
- Zaraz zaraz - przerwał mu uczeń. - Przecież nie da się świadomie
decydować o emocjach w każdym momencie.
- A właśnie, że się da - odparł mu Mistrz.
- Dokładnie tak - wtórował mu Darek. - Każdy z nas ma możliwość
decydowania, w jakich emocjach chce być. Nie twierdzę, że jest to łatwa
technika, bo nie jest. Ale jest możliwa.
Widząc, że uczeń z niedowierzaniem kręci głową, Darek dodał.
- Ja sam stosuję tę technikę z powodzeniem dzięki pewnej historyjce.
- Jakiej historyjce? - spytał z zaciekawieniem Mistrz.
- Dostałem ją kiedyś od znajomego przez Internet. Zrobiła na mnie tak
piorunujące wrażenie, że ją sobie wydrukowałem i czytam ją codziennie
rano. Zaczekajcie. Zaraz wam ją przeczytam.
Powiedziawszy to Darek niemal wybiegł z kuchni. Mistrz i uczeń
spojrzeli po sobie z lekkim zdziwieniem. Po chwili Darek wrócił z kartką
w ręce. Kartka była już dosyć mocno pogięta, co wskazywało na jej
częste używanie.
- Jak już wam mówiłem, ja codziennie rano czytam sobie tę historyjkę
i dzięki temu znacznie łatwiej jest mi decydować w jakich emocjach chcę
być. Posłuchajcie.
5
Darek przejętym głosem zaczął czytać historię.
 Michał był zawsze w dobrym humorze i zawsze miał coś
pozytywnego do powiedzenia. W pracy był naturalnym motywatorem.
Jeśli jakiś pracownik miał zły dzień, Michał zawsze radził mu, jak znalez
ć
pozytywną stronę tej sytuacji. Obserwowałem jego zachowanie z dużym
zaciekawieniem. Pewnego dnia podszedłem więc do Michała i spytałem
go:
- Nie rozumiem Cię. Nie można być tak pozytywną osobą przez cały
czas. Jak ty to robisz?
Michał odpowiedział.
- Każdego ranka, gdy budzę się, mówię sobie - "Michał, masz dzisiaj
dwie możliwości - możesz mieć dobry humor albo możesz mieć zły
humor". I wtedy wybieram dobry humor. Za każdym razem, gdy wydarza
się coś niedobrego, mogę wybrać albo bycie ofiarą, albo wyciągnąć z
tego jakąś lekcję dla siebie. I wybieram wyciągnięcie lekcji. Za każdym
razem, gdy przychodzi ktoś do mnie ponarzekać, mogę wybrać
zgodzenie się z nim albo pokazanie mu pozytywnej strony życia. I wtedy
wybieram pokazanie mu tej pozytywnej strony.
- Zaraz, to nie jest takie proste! - zaprotestowałem.
- Ależ tak, to właśnie takie jest - odpowiedział Michał. - %7łycie polega
na wyborach. Każda sytuacja jest wyborem. Ty sam wybierasz, jak
zareagujesz na daną sytuację. Ty wybierasz, jaki wpływ mają ludzie na
twoje samopoczucie. To ty wybierasz bycie w dobrym albo złym
humorze. Mówiąc krótko - to twój wybór, jak wygląda twoje życie.
Zapamiętałem, co powiedział mi wtedy Michał. Krótko potem
opuściłem firmę, w której wtedy pracowałem i otworzyłem swoją własną.
Straciliśmy kontakt ze sobą, ale często przypominałem sobie Michała,
gdy dokonywałem wyborów w moim życiu, zamiast tylko reagować na
zmiany sytuacji.
6
Kilka lat póz
niej dowiedziałem się, że Michał miał poważny wypadek.
Spadł z rusztowania z wysokości prawie 20 metrów. Po 18-godzinnej
operacji i wielu tygodniach rehabilitacji Michał został zwolniony ze
szpitala z wszczepionymi w plecy metalowymi prętami. Spotkałem się z
nim około 6 miesięcy po wypadku. Zapytałem go wtedy, o czym myślał w
chwili wypadku.
- Pierwsze, co mi przyszło do głowy, to moja córka, która niedługo miała
się urodzić - odpowiedział Michał - Póz
niej, gdy już leżałem na ziemi,
pomyślałem sobie, że mam dwie możliwości: mogę wybrać - żyć albo
umrzeć. Wybrałem życie.
- Nie byłeś przerażony? Nie straciłeś przytomności? - spytałem.
Michał kontynuował.
- Moi znajomi byli wspaniali. Mówili mi, że wszystko będzie dobrze. Aż
do momentu, kiedy zawiez
li mnie do szpitala i zobaczyłem twarze
lekarzy i pielęgniarek - wtedy naprawdę się przeraziłem. W ich oczach
wyczytałem - "ten facet już nie żyje". Wiedziałem, że muszę coś zrobić.
- I co zrobiłeś? - spytałem.
Była tam taka duża, tęga pielęgniarka wykrzykująca różne pytania do
mnie" - opowiadał dalej Michał. "Spytała, czy jestem na coś uczulony.
"Tak" - odpowiedziałem. Lekarze i pielęgniarki przestali pracować,
czekając na moją odpowiedz
. Wziąłem głęboki oddech i krzyknąłem:
"Jestem uczulony na grawitację". Oni zaśmiali się, a ja powiedziałem -
"Wybieram życie. Operujcie mnie jak żywego, a nie jak martwego".
Michał przeżył dzięki umiejętnościom lekarzy, ale również dzięki
swojej niesamowitej postawie. Nauczyłem się od niego, że codziennie [ Pobierz całość w formacie PDF ]