Delaney Joseph Kroniki Wardstone 05 PomyĹka Stracharza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

nadstawioną rękę, wówczas wyrzu�cało się go na trawę. Zademonstrował mi metodę, ale
wymagała ona mnóstwa cierpliwości i żaden pstrąg nie zbliżył się nawet do moich palców.
Arkwright natomiast złapał dwa i wkrótce upiekł je doskonale. Pustelnik je�dynie sączył
bulion, co oznaczało, że wraz z nowym mi�strzem podzieliliśmy się dwiema rybami. Były
przepysz�ne; wkrótce poczułem się znacznie lepiej.
Potem jednak nadeszła pora na kolejną walkę na kije. W sumie mi się upiekło, zarobiłem
tylko jeden siniec na ręce. Lecz Arkwright walczył ze mną długo i byłem W kończony, toteż
smacznie zasnąłem w jaskini. Z pewno�ścią spało się tu spokojniej niż we młynie.
* * *
g świcie deszcz ustał i bez dalszej zwłoki ruszyliśmy drogę, zmierzając na północ, w stronę
jezior. Stracharz miał rację, opowiadając o widokach w tej części Hrabstwa. Gdy dotarliśmy
do jeziora Coniston, maszerując porośniętym drzewami zachodnim brze�giem, otoczyły nas
cieszące oko krajobrazy. Na zbo�czach po wschodniej stronie szumiał mieszany iglasto-
liściasty las; zieleń szpilkowych drzew rozjaśniała nieco ponury, póznojesienny dzień.
Chmury płynęły wysoko, na południu zatem roztaczał się wspaniały widok na góry, pośród
których deszcz wyraznie zamienił się w śnieg, bo ich wierzchołki połyskiwały bielą na tle
sza�rego nieba.
Arkwright sprawiał wrażenie odrobinę pogodniejsze�go, toteż znużony długą ciszą - nie
odezwaliśmy się sło�wem od czasu wyjścia z jaskini pustelnika - zaryzyko�wałem zadanie
pytania.
- Ta góra przed nami, czy to Staruch z Coniston?
- Owszem, młody Wardzie. I powinieneś to wiedzieć -po wczorajszym ślęczeniu nad
mapą z pewnością ją za�pamiętałeś. Niezły widok, co? Jest znacznie wyższa niż Wzgórza za
domem pana Gregory'ego. Przyciąga oko, fecz czasami równie ważne miejsca nie wyróżniają
się aż
192
193
tak bardzo. Widzisz ten brzeg, o tam? - Wskazał ręu na drugą stronę jeziora. Przytaknąłem.
- W tym właśnie miejscu zabiłem Rozpruwacza z fj^ niston. Przy samiutkim brzegu. To
chyba mój najlepSzv uczynek od czasu zakończenia szkolenia u pana Grego. ry'ego. Ale jeśli
zdołam schwytać bądz zabić Morwenę z pewnością będzie to ważniejsze.
Coś bliskiego uśmiechu przemknęło po twarzy Art wrighta, zaczął nawet pogwizdywać cicho,
bezdzwięc2. nie. Psy tymczasem biegały wokół, w podnieceniu kła�piąc szczękami.
Do wioski Coniston wkroczyliśmy od południa. Za�uważyłem niewielu ludzi, lecz ci, których
spotkaliśmy nie wyglądali zbyt przyjaznie; niektórzy przechodzili nawet na drugą stronę
ulicy, byle tylko nie minąć nas z bliska. Wcale mnie to nie zdziwiło. Większość ludzi czuje
się nieswojo w obecności stracharza. Nawet w Chi-penden, gdzie pan Gregory mieszka od
wielu lat, mój mistrz wolał utrzymywać dystans i unikał odwiedzania centrum wioski, a kiedy
odbierałem zapasy, nie wszyscy traktowali mnie równie przyjaznie jak kramarze, W rych
cieszył stały klient.
ma-
po dotarciu do strumienia - opisanego na mapie jako Kościelny Ruczaj - rozpoczęliśmy
forsowną wspinaczkę a zachód, pozostawiając za sobą skupisko domów o dy-
niiących kominach. Nad nami wznosił się grozny
sy*
3
Starucha, lecz w chwili, gdy zaczęły boleć mnie no-* Arkwright sprowadził nas ze szlaku do
niewielkiego ogrodu przed tawerną. Szyld informował, że to:
gospoda nad Ruczaje
W drzwiach stało dwóch starszych mężczyzn, obaj z garncami piwa w dłoniach. Cofnęli się
szybko, prze�puszczając nas. Niepokój na ich twarzach spowodowała zapewne nie tylko
obecność dwóch groznych wilczarzy. Po strojach i laskach odgadli nasz fach.
Wewnątrz gospoda była pusta, stoły jednak lśniły czystością, a na kominku płonął ciepły
ogień. Ark-wight podszedł do baru i zastukał głośno w drewniany szynkwas. Usłyszeliśmy
kroki na schodach i z otwar�tych drzwi po prawej wyłonił się krągły, jowialny męż-czyzna w
czystym fartuchu. Zobaczyłem, jak zerka nie-
194
195
spokojnie na psy i szybko mierzy wzrokiem Arkwrigj, ta. Potem jednak nerwowy uśmiech
przeszedł gładlj0 w uprzejmą minę doświadczonego szynkarza, witając go gości.
- Dzień dobry, moi panowie - rzekł. - Czym mogę służyć? Pokojem, posiłkiem, czy
jedynie dwoma kuflami najlepszego piwa?
- Prosimy o dwa pokoje, gospodarzu. I wieczorny po. siłek - gulasz, jeśli macie.
Tymczasem siądziemy tu, w kącie przy ogniu i zaczniemy od polewki.
Gospodarz ukłonił się i pospieszył do kuchni. Zająłem miejsce naprzeciwko Arkwrighta,
zastanawiając się, co się dzieje. Przy rzadkich okazjach, gdy z panem Grego-rym
nocowaliśmy w gospodach, zawsze braliśmy jeden pokój, on spał w łóżku, ja na podłodze.
Arkwright zamó�wił nam osobne sypialnie.
- Co to jest polewka? - spytałem.
- To coś rozgrzewającego w zimny, mokry, jesienny wieczór. Gorąca korzenna
mieszanka grzanego wina i owsianki. Doskonale pobudza apetyt przed gulaszem.
Trochę zmartwiło mnie słowo wino. Walka z żołnie�rzami ponownie zademonstrowała, jak
gwałtowny i wściekły robił się Arkwright, kiedy sporo wypił -kich chwilach zaczynałem się
go bać. Miałem już nadzif
. ze ostatnio zaczął nieco ograniczać picie, może jednak epizod z werbownikami pobudził w
nim pragnienie.
próbowałem patrzeć optymistycznie na całą sytuację. Nocleg w gospodzie był zdecydowanie
lepszy niż noc pod żywopłotem bądz w wietrznej stodole - choć wie�działem, że najczęściej
John Gregory miał dobre powo�dy, by postępować tak, jak postępował. Po pierwsze, przed
starciem z mrokiem zawsze kazał nam pościć. Po drugie, wolał, by ludzie nie wiedzieli, co
zamierza. Pod�szedłby do jednej z trzech potencjalnych kryjówek Mor-weny, omijając
wioskę. W tak niewielkich osadach wie�ści rozchodzą się błyskawicznie. Teraz, gdy
wynajęliśmy pokoje, wszyscy w Coniston wkrótce dowiedzą się, że odwiedzili ich stracharz z
uczniem. A czasami czarow�nice miały pomagierów wśród miejscowych - odkryłem to w
Pendle. Nawet bezecna wodna wiedzma, taka jak Morwena, mogła mieć swoich
informatorów.
Jakiś czas zmagałem się z sobą, rozdarty między dwiema możliwościami - nie powiedzieć nic
Arkw-nghtowi i stawić czoło możliwym konsekwencjom albo też powiedzieć, ryzykując
pobicie, a przynajmniej ostrą Durę. W końcu zwyciężyło poczucie obowiązku.
~ Panie Arkwright - zacząłem, zniżając głos na wy�padek, gdyby gospodarz wrócił i nas
podsłuchiwał - są-
196
197
dzi pan, że to roztropne, byśmy siedzieli tu tak otWar cie? Morwena może mieć w okolicy
swoich zwolen^ ków.
Arkwright uśmiechnął się ponuro.
- Przestań mi matkować, młody Wardzie. Wicfej^ gdzieś jakichś szpiegów? Pamiętaj, kiedy
jesteś ze mrą robisz wszystko po mojemu. A ja muszę odpocząć i ^ posilić, jeśli mam stawić
czoło Morwenie. Uważaj się ^ szczęściarza, że dziś pójdziesz spać do suchego łóżka i z
pełnym brzuchem. Pan Gregory nie traktuje tak do�brze swoich uczniów.
Może Arkwright miał rację. W pobliżu nikt się nie kręcił, a obaj zasłużyliśmy na porządny
posiłek i odpo�czynek po dwóch nocach spędzonych w jaskini pustelni�ka. Byłem pewien, że
pan Gregory nalegałby, abyśmy pościli przed spotkaniem z Morweną, postanowiłem jed�nak
nie sprzeczać się więcej z Arkwrightem - zwłaszcza że miał wkrótce wlać w siebie trochę
wina. Rozsiadlem się wygodnie, przestałem się martwić i ze smakiem zja�dłem polewkę.
Wkrótce jednak gospoda zaczęła się wypełniać i nim właściciel postawił przed nami talerze
pełne parującego gulaszu, kompania rolników pociągała już piwo, a większości stołów
siedziały grupki dziarskich, wesoły* [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Odnośniki